You can't see all the posts of the Africa our Home team?

For some reason MS Internet Explorer has difficulties in showing all the posts.

Consider to use the better Mozzila Firefox browser. It can be quickly downloaded from http://af.www.mozilla.com/af/ (.) If you are Afrikaans speaking it will be in Afrikaans!

Regards
Lodie

Auf wiedersehen von Inge!

Na maande se beplanning, voorbereiding en 'n warrelwind van emosies is ons reis amptelik verby. Dis lekker om by die huis te wees, maar jy weet 'n deeltjie van jou sal altyd bly daar waar jy orals was. Dit bring my vlugtig na hierdie punt:

'n Spesiale dankie aan elke liewe mens wat hierdie projek moontlik gemaak het. Dit was 'n ongelooflike voorreg om hiervan deel te wees! Ek gaan'n reël breek en twee foto's opsit (jammer!!). Danksy Lodie, Anja, Annami, Marizanne en Lizelle het ek nou 'n deeltjie van 9 van Afrika se mooiste lande reg hier by my. Dankie vir julle bydrae tot my groeiende doppie versameling. Julle het saam 'n whopping 128 vir my terug gebring:


Dit bring my dan na my tweede en laaste punt. Ek het in 16 dae deur 6 van Afrika se mees tropiese en mooiste lande gereis. Dit was vir my moeilik om dus vriendskappe aan te knoop, want ons was nie juis lank op een plek nie. Daar was egter een persoon, op een dag wat 'n impak op my gemaak het. En dit is die pragtige drie-jarige dogtertjie, Thuli. Hierdie dogtertjie met die geskeurde feetjie-rok het vir my Afrika opgesom: arm, mooi, liefdevol...en word aan die lewe gehou deur toerisme. As ek dink aan Afrika, dan dink ek aan Thuli en hoe sy na my opstaar met haar hande propvol lewendige sprinkane...


PS: Sy het dit ook reg gekry om my handeviervoet te laat staan en soos 'n leeu te brul...Lodie het dit nie op video nie, moet hom nie eers vra nie...;-)

Annami salutes Africa

Vliegmakietie

Annami Mailovich

die kleintjie met die snotneus-lip
se glimlag lê in haar gees
en in die stappie met ’n skoppelmaai-wip

die vlieë hou makietie
en die dogtertjie lag
sy skater eintlik ’n deuntjie

selfs waar die wind nie waai
sal Afrika haar liefie
(haar dogtertjie)
in die lug rondswaai

die vlieë hou makietie
en die kindertjies blý lag
hulle sing vir mamma ’n liedjie

waar die water stop
waar die moed begewe
is dit háár kinders wat aanhou lewe

die vlieë hou makietie
die ogies begin water
maar die hártjies hou aan lag

Marizanne post-AoH

"This is me, take me as I am and don't judge unless you've heard my full story"

Afrika = anders+veilig+ryk ervaring+rustig +hartseer+snaaks+nie gejaag na wind+vuil+potensialiteit+kontrastrerend+vriendelik+warm+opwindend
+verrassend+verfrissend+sonder pretensie.

Lizelle aan die woord:

Nou ja. Ek kan skaars glo hierdie is die koebaai van die eerste AOH.

Soos Lodie in 'n mail geskryf het: "So het maande en maande se uitsien en beplanning gerealiseer, en nou is dit verby."

Sommer net so.

As mense my vra hoe die trip was, kan ek net sê: "'n Belewenis wat my as mens verander het."

Dan is die volgende vraag: "Wat was die hoogtepunt?"

Dan ek kan met baie sekerheid sê: "Soedan se mense."

"En dit laagtepunt?"

"Egipte se mans." (Nie almal nie, maar die overall. As ek maar mag veralgemeen.)

Toe sê iemand: "Maar jy sê dan net 'die mense.'"

Dis toe ek dit ook die eerste keer so besef. Dit is die mense.

Ek die mooiste natuurskoon gesien. Ek het onder die sterre geslaap, die White dessert het my tone gebrand, ek het die Nyl gesien sonder om te kan sien waar dit begin of eindig, ek het bokke gemelk, kameelmelk in tee gedrink, die kameel gery, kosse leer liefkry wat ek nie geweet het bestaan nie, vars dadels geeet, die "deuntjie toeters" van die busse leer liefkry, die son rooi sien sak oor Soedan, die son mooi sien verdwyn agter die piramiedes en soms in die woestyn kon ek my oë toemaak en daar was net eenvoudig doodse stilte. (Behalwe die bloed in jou ore wat jy kan hoor.) Dit alles was wonderlik. Regtig-egtig wonderlik. Maar op die ou end was dit die mense. As jy oor 50 jaar weer vir my moet vra, mag ek dalk al baie van die detail van die roete vergeet het, maar daardie mense het iets gedeel wat aan my hart kom kleef het.

Dit bring my uit by my "foto van die trip."

Ek dink julle gaan verras wees oor my keuse, maar dis vir my soos 'n simbool van dit wat ek in my hart voel:

Ek het gewonder hoe dit gaan wees om weer terug na die "normale lewe" te keer, maar ook besef ek het iets gemis terwyl ek weg van die huis was.

My mense.

Ek het vir my ma in die Karoo gaan kuier en teen dit tyd wat ek terug Stellenbosch toe moes gaan, het sy vir my die volgende gegee:

Lodie: And the greatest is ...

It was a Friday morning during May when we visited the primary school in Turbi, Northern Kenya.

At that school the terrible massacre that left more than 80 people dead, started on 12 July 2005.

The dark clouds hanging over the area contributed much to the somber mood between us three AoH team members.

Early morning on the 12 July 2005 twenty two pupils left home to go to school. They never returned home. Their blood stained the Africa dust and soil.

On the one wall was the school logo: ENDURE THE PAIN TO EMBRACE THE GAIN

What motivates a person to keep on loving a country, a continent, enduring the pain for a gain that may realise, or not?

That night in Moyale I looked through my photographs. I took a picture of an old Kenyan man at a roadside shop a few days earlier. He sat in the shade, contempt. His hands were folded on his lap. His smile never left his wrinkled face.

One of the photographs was of his left hand. I noticed an engraved word on his ring. I enlarged the photograph to read the word.

LOVE

And then I realised why I cannot leave this continent.

It is the love to this piece of earth where I was born.

It is the love shown to us by many strangers we've met during our long journey up to Egypt.

It is the love shown to us in Sudan when people offered us food, water and sheltering without expecting anything in return.

I hate you I love I hate you I love you because you are my home.

Thank you Africa, thank you for bringing us home safely.

Anja

Ein Traum ist in Erfuellung gegangen, die Reise nun vorbei, aber meine Gefuehle sind noch immer warm! Ich habe eine unglaubliche Herzlichkeit und Hilfsbereitschaft von fremden Menschen erfahren, Freude und Zufriedenheit in den Gesichtern "armer" Menschen gesehen und bin dabei durch wunderschoene Laender gereist. Nie war ein Gefuehl von Angst da. Nie spuerte man Abneigung. Man ist beschaemt, wenn man sich seines Verhaltens Zuhause besinnt. Nach den Erlebnissen ist einem klar, dass die Menschlichkeit das A und O ist. Es waere schoen, wenn sich jeder dessen wieder besinnen wuerde!
Danke an meine lieb gewonnen Reisegefaehrten Inge, Annami, Marizanne und Lizelle!
Danke ganz besonders Dir Lodie!
Es war klasse mit Euch!
Danke auch an die vielen Menschen, die wir kennengelernt haben und die diese Reise zu AFRICA OUR HOME gemacht haben! Meine groesste Bewunderung und Dank gilt hier dem Sudan!
Es war wunderschoen und es ist wieder ein Traum, es zu wiederholen :-)
Anja